Mersin’in sorunu çoktur.

    Dağı, taşı, suyu, havası, yolu, sokağı, kaldırımı, kapımızın önü hep sorunludur.

    Dünden bugüne hep artarak gelir bu sorunlar.

    Çözülmüş, çözüldü, bitti dediklerimiz bile bir süre sonra bizlere yine daha da büyümüş sorun yumağı olarak geri döner.

    Sorunların hiç değişmeyeni nedir derseniz;

    “İşgal” derim.

    Cadde.

    Sokak.

    Kaldırım.

    Bildim bileli işgal altındadır.

    Çocukluğumda da öyleydi.

    Genç, orta yaşlı, yaşlı dönemlerimde de yani bu günlerde de aynı işgal altında.

    Artarak.

    Arsızca.

    Sorumsuzca.

    Saygısızca.

    Caddelerinde, sokaklarında trafik akmaz.

    Doğal otoparktır.

    Sorumsuz sürücülerin babalarının tarlasıdır.

    Aracını bırakır gider.

    Çöp arabası giremez.

    İtfaiye araçları geçemez.

    Ambulans sokağın başında kalır.

    Yanan yanar.

    Ölen ölür.

    Kalan sağlar bizimdir.

    Yanmadın.

    Ölmedin.

    Sağ salim sokağa, caddeye çıktın diyelim!.

    Yürüyecek kaldırım bulamazsın.

    Gece yürüdüğün kaldırım gündüz olunca esnafımızın dükkanına dönüşmüştür bile.

    Düz gidemezsin.

    Geriye dönemezsin.

    Karşıya geçmek yürek ister.

    Cendereye düşmüş hissedersin kendini.

    Dilinde sabır duaları;

    Çaresizce yana, döne, gıdım gıdım ilerlersin.

    İşine, evine veya menziline vardığında dilinden istemsizce şükür duaları döktüğünü farkedersin.

    Burası Mersin’dir.

    Lafa geldiğinde huzurun, barışın başkentidir.

    Barışı bilmem ama huzur yoktur bu kentte.

    Yalandır.

    Durmadan bir tarafları uzayan akıl fakiri, vizyon yoksunu sözde yöneticilerin uydurmasıdır.

    Caddesine, sokağına adım atmamış, kaldırımında konvoysuz, korumasız yürümemiş, yürüyememiş şehrül-hakimlerin bizlere layık gördüğüdür.

    Koca bir köydür.

    Böylede gideceği aşikardır.

    Kılavuza hiç gerek yoktur gari.

    **

   Sevdiğim Laflar:

   “İÇİ BİZİ YAKAR, DIŞI ELİ..”