30 Ağustos Zafer bayramımızı kutladık.

    Ama süreç daha bitmedi.

    9 Eylül’de İzmir’in dağlarında çiçekler açtığında daha iyi anlayacağız nasıl bir savaş verildiğini, bu günlere nasıl gelindiğini.

    Klişe olarak kullandığımız “büyük coşkuyla kutladık” lafını bu yıl kullanmıyorum özellikle.

    Ben o coşkuyu göremedim Mersin’de.

    Benim kriterim şehrin sokakları, evlerin balkonları, esnafın, mağazaların vitrinleri  ve olmazsa olmazı ana caddeleridir bu kutlama meselesinde.

    Kırmızı beyaz bayraklarla, Atatürk posterleriyle gelin gibi süslenmediyse bu şehir coşku falan yoktur bana göre.

    Özellikle İstiklal Caddesi vitrindir Mersin’de.

    Ne bayrak vardı göze çarpan.

    Ne de büyük kurtarıcının posterleri.

    Üstelik bir de tatil gününe denk gelince bomboş, terkedilmiş gibi göründü gözlerime üstelik adı “İstiklal” olan koca cadde.

    Üzüldüm doğrusu.

    Gözlerim eskilerde büyükşehir belediyelerinin gelin gibi süslediği dev Atatürk posterleri ve bayraklarımızı aradı alışkanlıkla.

    Varsa da bir yerlerde ben göremedim.

    Yarı boş balkonlar.

    Renksiz sokaklar.

    Kırmızı beyazsız vitrinlerden ibaretti Mersin.

    Cumhuriyet Alanı’na sıkıştırılmış, adeta protokole özel bir hale getirilmiş .

    Yanlış anlaşılmasın.

    Bir şeyleri unuttuğumuzu ima etmeye çalışmıyorum.

    Ortak vatanımız uğruna verilen mücadeleyi, dökülen kanları, yitip giden hayatları elbette ki unutmadık.

    Değerini, önemini, anlamını kaybettiğimizi ya da küçümsediğimizi de.

    Veya;

    Vefasızlaştığımızı söylemiyorum.

    Ama heyecanımızı kaybettiğimizi görüyorum.

    Milli Bayramlarımızdaki o eski heyecan, duygu seli yok artık.

    Ülkenin içinde bulunduğu genel memnuniyetsizlik ortamının bu durumun oluşmasında etkili olduğunu da biliyorum.

    Yüreği o milli mücadele günlerinin ruhu ve heyecanı ile atan milyonların var olduğunu da çok iyi biliyorum.

    Ama;

    Biraz durup düşünmemizde lazım.

    Hamasete değil, milli mücadele ruhuna ihtiyacımız var bugün.

    O ruhu ve inancı kaybetmemek adına böyle zamanlar çok daha önemlidir.

    Yaşatılmalıdır.

    Heyecanın sönmesine asla izin verilmemelidir.

    Siyasi partiler bunun için vardır.

    Valilikler.

    Kaymakamlıklar.

    Belediyeler.

    Resmi daireler.

    STK’lar.

    Dernekler.

    Hatta muhtarlıklar.

    Bayrağı olmayana bayrak.

    Posteri olmayana poster.

    Afişler, süslemeler çeşitli görseller vermek çok zor işler değildir.

    Çeşitli etkinlikler, seminerler, konferanslar, çalıştaylar yapmak o günleri anlatmak, o heyecanı, duyguları canlı tutmak, meydanları, okulları, ulaşım araçlarını kullanmak akıllara neden gelmez.

    Ya da:

    Gelir gelmesine de.

    Kimilerinin işine mi gelmez?.

    Diğer şehirlerden utanmalıyız.

    Benden söylemesi;

    Bu kafa ile giderseniz;

    Yarın başınızı vuracak taş bulamazsınız!.

    **

    Sevdiğim Laflar:

    “DAĞLARA ÇIKMAYAN UZAKLARI GÖREMEZ!..”